Студэнт другога курса Інстытута журналістыкі БДУ Танака Хітошы, які прыехаў у Беларусь з Японіі, распавеў пра свой жыццевы шлях, мары і планы.
Калі Хітошы толькі скончыў школу і пачаў падзарабляць афіцыянтам у рэстаране, ён моцна палюбіў спорт. «Мой улюбёны від спорту – гэта бейсбол, – кажа ён. – Бывае, што нават мой настрой цалкам залежыць ад таго, прайграла мая каманда або не». Можна сказаць, што спорт даволі нязначнае захапленне, і сам факт гэтага захаплення з лёгкасцю можна было б не згадваць у біяграфіі майго суразмоўцы. Але хто б мог падумаць, што менавіта спорт з’яўляецца адпраўным пунктам, які заахвоціў Хітошы прыехаць у Беларусь?
«Гэта было прыкладна ў 2004 годзе, – успамінае хлопец. – Я глядзеў па тэлевізары спартыўны канал і выпадкова наткнуўся на матч па кікбоксінгу. Баявымі відамі спорту я не дужа захапляюся, аднак той бой я падглядзеў да канца. Моцна мяне ўразіў адзін з удзельнікаў, і, як пасля высветлілася, ён быў беларускім кікбаксёрам з сусветным імем – Аляксей Ігнашоў. Пасля матчу ў яго ўзялі кароткае інтэрв’ю, дзе я ўпершыню пачуў рускую прымаўку «семь раз отмерь, один отрежь». З таго дня ў мяне склалася асаблівае меркаванне пра славянскі менталітэт, і я пачаў цікавіцца славянскімі краінамі».
Пасля гэты кароткі паядынак перавярнуў жыццё маладога хлопца. Ён пачаў знаёміцца з культурай Расіі. Першым славянскім пісьменнікам, якога прачытаў Хітошы, быў М. Ф. Дастаеўскі. Узор рускай класічнай прозы, раман «Злачынства і пакаранне», перакладзены на японскую мову, канчаткова ўпэўніў Хітошы звязаць свой далейшы лёс са славянскай культурай. «Калі быць сумленным, – прызнаўся студэнт, – да захаплення славянскімі краінамі ў мяне не было вызначанай мары. Але ў той год я сапраўды для сябе вырашыў, што мой далейшы лёс будзе звязаны з рускай мовай».
Першай прыступкай у вывучэнні новай мовы для яго стала паступленне ў Такійскі інстытут рускай мовы. «Вучыцца там было цяжка, – распавёў Хітошы. – Пачынаць вывучэнне мовы з нуля ў такім узросце праблематычна. Больш за ўсё прыходзілася завучваць правілы граматыкі. У нас была вельмі строгая выкладчыца, і нікому паблажак у вучобе не было». Менавіта падчас навучання ў гэтым інстытуце Хітошы і вырашыў для сябе, што хоча быць выкладчыкам рускай мовы.
Пасля аднаго года навучання інстытут даваў для студэнтаў магчымасць наведаць Маскву на месяц. Учапіўшыся за гэты шанец, Хітошы ўпершыню наведаў Расію.
Затым ён вярнуўся ў Японію, але працягнуць навучанне ў Такійскім інстытуце рускай мовы яму так і не давялося. Праз некаторы час пасля яго вяртання цяжка захварэла яго маці. Ён кінуў вучобу і вярнуўся ў родны горад. «Па прафесіі мая маці – выкладчык у школе, – распавядае Хітошы. – У Японіі прафесія выкладчыка заўсёды была высокааплатнай, і маці не патрэбна была матэрыяльная дапамога. Я проста хацеў быць побач…».
У гэты перыяд перад Хітошы ўзнікае мноства перашкод, з-за якіх яму нават прыйшлося адмовіцца ад сваёй мары стаць выкладчыкам. Навучанне ў Японіі каштуе нятанна, а калі ўладкавацца на працу, то на вучобу не будзе хапаць часу. Такім чынам, перад ім устаў выбар: альбо знайсці пастаянную працу і забыць пра рускую мову, альбо ўкласці ўсе зберажэнні ў вучобу і з’ехаць вучыцца ў іншую краіну. Урэшце Хітошы вырашыў застацца.
Знайсці працу яму ўдалося ў вядомай японскай фірме «Хітачы». «Уладкавацца ў гэтую фірму мне дапамог дзядзька, – кажа Хітошы. – Ён гаварыў, што, пакуль ёсць магчымасць, трэба абавязкова знайсці сталае месца. Перада мной з’явіліся вялікія магчымасці для кар’ернага росту, але праца мне абсалютна не падабалася. Хоць зарплата і была вялікая, але я не атрымліваў ад працы задавальнення. Калі маці канчаткова акрыяла, я вырашыў, што прапрацую ў кампаніі яшчэ некаторы час, каб назапасіць грошай, а потым пачну вывучаць рускую мову самастойна».
Так і здарылася. Хітошы звольніўся з працы, якая яго абцяжарвала, і зноў уладкаваўся простым афіцыянтам, каб больш часу прысвячаць вывучэнню рускай мовы. Таксама па суботах ён хадзіў на падрыхтоўчыя курсы рускай, дзе пазнаёміўся з настаўніцай, якая прыехала ў Японію з Расіі. Калі Хітошы авалодаў рускай мовай у дастатковай ступені, то вырашыў, што ў Японіі ён ужо не зможа прасунуцца далей, бо бездакорная тэорыя нішто без практыкі. Калі стаў выбар ВНУ за мяжой, настаўніца з курсаў рускай мовы і падказала, што рускую можна вывучыць не толькі ў Расіі, але і ва Украіне і ў Беларусі.
«Тады я ўспомніў пра Аляксея Ігнашова, – сказаў Хітошы, – сапраўднага славянскага чалавека, які і падарыў мне першыя ўражанні пра славянскі народ. І, нядоўга думаючы, я нарэшце вырашыў пакінуць Японію, каб адправіцца вучыцца за мяжу, і выбар мой спыніўся на Беларусі».
Першыя ўражанні пра Беларусь у Хітошы былі станоўчыя. «Памятаю, усе беларусы, якія даведваліся, што я з Японіі, спачувалі мне, бо ў той год у мяне на радзіме адбылося няшчасце. Была вялікая аварыя на атамнай электрастанцыі «Фукусіма». Гэта ў чарговы раз нагадала мне, якімі шчырымі і спагадлівымі могуць быць славянскія людзі».
Хітошы вучыцца ў Беларусі ўжо больш за тры гады. Спачатку ён вучыўся на падрыхтоўчым факультэце, дзе рашэнне застацца ў Беларусі і атрымаць дыплом толькі ўзмацнілася.
Памятаючы, што Хітошы хацеў стаць выкладчыкам рускай мовы, я спытаў яго, чаму ён усё-такі паступіў у Інстытут журналістыкі, а не на філалагічны факультэт. «У мяне быў выбар, і я вельмі доўга думаў, – адказвае Хітошы, – але, калі я пачуў пра інстытут журналістыкі, мне проста стала цікава, як гэта – быць журналістам. Таксама мне вельмі падабаецца спорт, і я магу стаць спартыўным журналістам».
На сёння Хітошы мае вялікія поспехі на ніве журналістыкі. Зусім нядаўна ён праходзіў практыку ў спецыялізаваным выданні па турызме і пасля паспяховага яе заканчэння па-ранейшаму супрацоўнічае з рэдакцыяй.
Сваю будучыню госць з краіны ўзыходнага сонца бачыць няпэўнай. Па яго словах, у Японіі не так шмат магчымасцяў для ўладкавання на працу, звязаную з рускай мовай. Таму ён і не выключае варыянта застацца жыць у Беларусі, калі атрымаецца знайсці тут занятак.
«Было цяжка вырашыцца на тое, каб пакінуць радзіму і вучыцца за мяжой, — распавядае Хитоши. — З’ехаўшы, я страціў некаторыя магчымасці, да прыкладу, магчымасць кар’ернага росту ў вядомай кампаніі. Але гэтая праца не прыносіла мне задавальнення, а наадварот, прыгнятала. Мая мара цалкам здзейсная, і чаму б не давесці справу да канца? »
