Дзяніс КАСЦЮКЕВІЧ яшчэ нядаўна абараніў дыплом Інстытута журналістыкі БДУ, а цяпер у свеце беларускага футбола з’яўляецца даволі значнай постаццю – прэс-сакратаром футбольнага клуба. “Слуцк” цяпер паказвае нядрэнны вынік – пасля чатырох тураў каманда займае трэцяе месца ў табліцы, і мы вырашылі даведацца ў Дзяніса, ці такая гэта медыйная пасада, што ён думае пра сваю прафесію і наколькі вядомым ён стаў у сваім горадзе.
– Ты ўжо больш за год з’яўляешся прэс-аташэ футбольнага клуба “Слуцк”, распавядзі пра твае ўражанні ад пасады.
– Вось толькі не больш за год. З мая, калі не памыляюся. Праца ёсць праца, дзесьці падабаецца, а дзесьці не вельмі. Напэўна, найлепшае, што тут можа быць – зносіны з футбалістамі. Калі ведаеш англійскую, то і з легіянерамі. Жывём, працуем, і адзін дзень да іншага не падобны.
– Неяк змянілася ўспрыманне працы з таго моманту, як ты яе распачаў, і цяпер, калі ўжо ёсць вызначаны бэкграўнд і разуменне таго, у якой сферы ты круцішся?
– Наогул, выдатна. Прыйшоўшы на працу, я вучыўся з нуля. Неяк атрымалася, што ні веды рускай журналістыкі 20-га стагоддзя, ні імёны вялікіх філосафаў там не спатрэбіліся. Першыя месяцы былі ў гэтым плане цяжкімі. Быў сам па сабе, вось і ўсё мастацтва. Зараз, вядома, нашмат лягчэй і хутчэй магу з абавязкамі спраўляцца. Сам сабе бэкграўнд.
– А вось для недасведчанага чытача распавядзі, чым ты наогул займаешся?
– Вядома, асноўная праца ідзе з сацыяльнымі сеткамі і сайтам. Навыкі фаташопу – тое, што трэба на першы час. А ўвогуле, проста трэба быць гатовым да ўсяго – і мерапрыемства прадумаць і правесці, і фотаапарат у рукі ўзяць, і аператарам папрацаваць, і перакладчыкам. Хоць часцяком гэта нечакана. Але з гэтым нічога не зробіш, у прынцыпе, гэта і ёсць тая праца, якая ніколі не праходзіць па адным і тым жа плане.
– Што было самым непад’ёмным з тваіх абавязкаў спачатку?
– Пастаянная камунікацыя – быць на сувязі і вырашаць любыя пытанні, каму б пры гэтым ні прыйшлося тэлефанаваць, хоць Сафар’яну. Для чалавека, які з людзьмі камунікаваць не любіць, гэта вельмі сур’ёзны бар’ер, які трэба пераадольваць.
– А ты не вельмі таварыскі, атрымліваецца? :)
– Не. У мяне даволі вузкае кола зносін, якое да гэтага правяралася гадамі. Закрытая вечарына з запрашальнымі, якія практычна немагчыма дастаць.
– Глядзі, Слуцк не самы вялікі горад. Цябе там ужо пазнаюць на вуліцах? Хоць бы тыя, хто перажывае за футбол.
– Не, я да гэтага і не імкнуся. Жорстка расчаруецца той, хто думае, што праца прэс-сакратара – неверагодна медыйная. Колькі сакратароў з вышэйшай лігі вы ведаеце ў твар? Проста таму, што велізарная частка працы – ценявая: публікацыі ў сацыяльных сетках, да прыкладу, нават не падпісваюцца.
– Але ў футбольным свеце нашай краіны пасада досыць ганаровая, так?
– Проста дэталь вялікага механізму. Не больш, але і не менш важная. Адзінае, памылкі заўсёды будуць на паверхні, і іх не атрымаецца схаваць. Ізноў жа, як і ў любой журналісцкай працы.
– Былі ў цябе такія памылкі? Каб потым успомніць і падумаць “ну вось гэта рэальна касяк”.
– Само сабой, я ж чалавек. Хоць нават не хочацца іх успамінаць. Напэўна, самае галоўнае ў гэтай працы – не “зацыкляцца” на памылках і рухацца далей. Прынамсі, паспрабаваць зрабіць так, каб іх спачатку стала менш, а потым і зусім не стала.
– Як і ў любога чалавека, які ўяўляе арганізацыю ў вызначанай сферы, у цябе ж павінны быць тыя, хто тваю палітыку падтрымлівае, і тыя, хто яе, мякка кажучы, не прымае. Каго больш цяпер?
– Не маю ўяўлення. Не хачу неяк апраўдвацца, але каментары звычайна пішуць не тыя, хто ўсім задаволены, а тыя, хто хоча штосьці памяняць. Таму нават уявіць не магу, колькі ў мяне тых ці іншых. У кожнага ёсць сваё меркаванне, у нас дэмакратыя, яна і ў Канстытуцыі запісана. Немагчыма падабаецца ўсім, і складана зрабіць так, каб цябе ўсе ненавідзелі.
– Усё зразумела з заўзятарамі, а як цябе ўспрымаюць у самым клубе?
– Гэта, хутчэй, не ў мяне трэба пытаць. Упэўнены ў адным: усе ўжо выдатна вывучылі, што на мяне трэба прыкрыкнуць, і праца пойдзе, пабяжыць, паляціць.
– Ёсць які-небудзь выпадак з працы, які ярка характарызуе ўсю атмасферу тваёй пасады?
– Прыезд пачаткоўцаў-легіянераў, так. У гэты дзень, калі трэба, я на працы практычна не знаходжуся. Ездзім на працэдуру рэгістрацыі, у банк, на пошту і ўсюды, дзе толькі магчыма, каб хлопцам добра жылося. Пры гэтым паспець даць навіну пра афіцыйнае падпісанне, пакуль інфармацыя не пратачылася на іншыя спартыўныя сайты і паблікі.
– Спецыфіка працы, як я разумею, выхадных пад сабой не прадугледжвае, правільна?
– Каму як падабаецца. Калі шчыра, у палове выпадкаў галоўнае – мець пры сабе добры і пастаянны інтэрнэт, таму ніхто не замінае працаваць дома. Але пры гэтым, зразумела, калі гульня ў выхадныя – з гэтым ужо нічога не зробіш. Значыць, лягчэй будзе напачатку тыдня.
– Якія ў цябе планы, будзеш развівацца далей як журналіст ці менавіта як прэс-аташэ?
– Хто яго ведае, што будзе далей. Гэта жыццё, памножанае на рэаліі беларускага футбола – працаваць сённяшнім днём і лепш за ўсё нічога не загадваць на будучыню.
– І напрыканцы: вось глядзі, у тваю прафесію прыходзіць новы чалавек, які не шмат бачыў, што ты яму параіш?
– Самаразвіццё. Спецыфіка гэтай прафесіі ў тым, што няма часу тлумачыць. А нават калі і растлумачыць, не факт, што хтосьці зможа зразумець, не сутыкнуўшыся з гэтым твар у твар. Маліцеся багам журналістыкі і памятайце, што быць прэс-сакратаром – наўрад ці тое, чаму вас раней хацелі навучыць.
Аляксей КАЗЫРА
