Прафесару кафедры крыніцазнаўства доктару гістарычных навук УЛАДЗІМІРУ СІДАРЦОВУ споўнілася 80 гадоў.
За без малога паўстагоддзя працы Уладзімір Нікіфаравіч пакінуў вялікі след у развіцці гістарычнага факультэта БДУ. У. Н. Сідарцоў з’яўляецца буйным спецыялістам у галіне тэорыі і метадалогіі пазнання і ўсеагульнай гісторыі. Менавіта яму належала ідэя стварэння кафедры крыніцазнаўства і музеязнаўства. Прафесар У. Н. Сідарцоў стаў першым загадчыкам кафедры (1992). Пад яго кіраўніцтвам была арганізавана першая на постсавецкай прасторы спецыялізацыя студэнтаў па гістарычнай інфарматыцы. Дзякуючы высілкам У. Н. Сідарцова створана навуковая школа па метадалогіі гісторыі.
У. Н. Сідарцоў – заслужаны работнік адукацыі Беларусі, аўтар каля 350 навукова-метадычных публікацый і навучальных дапаможнікаў, у тым ліку каля 20 кніг. У 2013 г. выйшла яго манаграфія «Навуковы дыскурс гісторыка: сацыяльная абумоўленасць і метадалогія даследавання». 
Уладзімір Нікіфаравіч нарадзіўся ў вёсцы Клімаўка Гомельскага раёна ў сям’і дырэктара няпоўнай сярэдняй школы і сакратара мясцовай партыйнай арганізацыі. З пачаткам вайны яго бацьку заклікалі ў войска, а маці з Уладзімірам і малодшым сынам Валерыем прыйшлося перажыць акупацыю. Па ўспамінах У. Н. Сідарцова, яны не раз знаходзіліся «на валаску ад смерці» і былі змушаны пераехаць да бабулі ў Навабеліцу.
З 1942 г. У. Н. Сідарцоў вучыўся ў школе на акупаванай тэрыторыі «па савецкіх падручніках, але з выразанымі партрэтамі нашых правадыроў і забруджанымі чорнай фарбай іх прозвішчамі…». Яго бацька скончыў вайну ў Кёнігсбергу намеснікам камандзіра асобнага батальёна сувязі. Затым дывізію перадыслакавалі ў Кіраў на р. Вятку, куды прыехала і маці з двума сынамі.
Пасля школы У. Н. Сідарцоў у 1953 г. паступіў на гістарычны факультэт БДУ. Падчас вучобы найбольш моцны ўплыў на яго светапогляд аказаў спецыяліст па сусветнай гісторыі прафесар Л. М. Шнеерсон. Пасля заканчэння гістфака У. Н. Сідарцоў працаваў настаўнікам гісторыі, завучам і дырэктарам у сярэдняй школе. У 1962 г. ён паступіў у аспірантуру Ленінградскага дзяржаўнага ўніверсітэта, дзе пад кіраўніцтвам прафесара М. А. Карнатоўскага абараніў у 1968 г. кандыдацкую дысертацыю.
Затым працаваў выкладчыкам, старшым выкладчыкам і дацэнтам гістарычнага факультэта БДУ.
У 1988 г. У. Н. Сідарцоў абараніў доктарскую дысертацыю на тэму: «Працоўны клас Беларускай ССР у кіраванні дзяржавай (1921–1941 гг.)», пасля чаго ў 1991 г. становіцца прафесарам, а ў 1992 г. стварае кафедру крыніцазнаўства і музеязнаўства. Дзевяць гадоў У. Н. Сідарцоў кіраваў кафедрай, прыцягваючы новыя навуковыя сілы для чытання курсаў будучым архівістам і музеязнаўцам.
У 1990-я гг. Уладзімір Нікіфаравіч глыбока цікавіцца праблемамі метадалогіі гісторыі, гістарычнай інфарматыкі, псіхагісторыі. З 1993 г. У. Н. Сідарцоў узначаліў Беларускае аддзяленне Расійскай асацыяцыі «Гісторыя і камп’ютар», а з 1997 г. Беларускую псіхагістарычную асацыяцыю.
Пасля рэарганізацыі кафедры крыніцазнаўства ў 2001 г. ён працягвае працаваць на ёй у якасці прафесара, шчодра дзеліцца сваімі ведамі і досведам з новымі пакаленнямі даследчыкаў. У. Н. Сідарцоў падрыхтаваў двух дактароў і 11 кандыдатаў гістарычных навук.
Ад імя ўсіх вучняў і калегаў з гістарычнага факультэта жадаем Уладзіміру Нікіфаравічу дужага здароўя, бадзёрасці, поспехаў у педагагічнай працы і навуковай дзейнасці, новых творчых дасягненняў.
Старшы выкладчык Сяргей КАЎН
